Kasacja w sprawie skazania oskarżonego za czyn z art. 286 § 1 k.k., pomimo tego, że stanowił on element czynu ciągłego, za dokonanie którego oskarżony skazany został wcześniejszym prawomocnym wyrokiem z dnia 2018-11-13.
Kasacja w sprawie skazania oskarżonego za czyn z art. 286 § 1 k.k., pomimo tego, że stanowił on element czynu ciągłego, za dokonanie którego oskarżony skazany został wcześniejszym prawomocnym wyrokiem.
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 r. uznał oskarżonego za winnego tego, że w dniu 14 grudnia 2013 r. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, poprzez wprowadzenie w błąd, przy zakupie zboża to jest czynu z art. 286 § 1 k.k. Wcześniej przed innym Sądem Rejonowym toczyło się wobec oskarżonego postępowanie, w którym wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy skazał oskarżonego za czyn ciągły popełniony w okresie od dnia 5 listopada 2012 r. do dnia 9 września 2014 r. zakwalifikowany z art. 286 § 1 k.k. oraz art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 23 września 2015 r.
W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich analiza treści obu wyroków prowadzi do wniosku, że późniejszy wyrok Sądu Rejonowego został wydany z obrazą art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., albowiem prawomocne skazanie za czyn ciągły stało na przeszkodzie, ze względu na treść tego przepisu, ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowanie mające miejsce w dniu 14 grudnia 2013 r., które nie było przedmiotem wcześniejszego osądzenia, ale de facto było elementem tego czynu. Rzecznik zauważył, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, istota czynu ciągłego i powaga rzeczy osądzonej powodują, że niedopuszczalne jest prowadzenie postępowania wtedy, gdy miałoby ono dotyczyć zachowania będącego elementem składowym i mieszczącym się w ramach czasowych czynu ciągłego, za który sprawca został prawomocnie skazany. Granice ciągłości wyznacza początek pierwszego i zakończenie ostatniego z zachowań, jeśli wszystkie zostały podjęte z góry powziętym zamiarem.
W ocenie Sądu Najwyższego, skoro w wyroku skazującym Sądu Rejonowego przyjęto koncepcję jednego przestępstwa czynu ciągłego z art. 12 k.k. popełnionego w określonym czasie, tj. od dnia 5 listopada 2012 r. do 9 września 2014 r., to z datą uprawomocnienia się tego wyroku nie mogło się toczyć już żadne inne postępowanie o zachowanie będące elementem tego czynu ciągłego. W konsekwencji, Sąd Rejonowy, prowadząc postępowanie już po dniu 23 września 2015 r., dopuścił się obrazy art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., a efektem było wydanie wyroku skazującego, choć postępowanie karne winno być wobec oskarżonego umorzone.