Kasacja w sprawie skazania oskarżonego w sytuacji braku zgody państwa wydającego na pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej z dnia 2019-06-10.
Kasacja w sprawie skazania oskarżonego w sytuacji braku zgody państwa wydającego na pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej.
Oskarżony przekazany został na teren RP z Norwegii. Jeszcze na terenie Norwegii nie wyraził on zgody na zastosowanie uproszczonej procedury ekstradycyjnej i nie zrzekł się ochrony wynikającej z zasady specjalności. Wyrażona w art. 596 Kodeksu postępowania karnego zasada specjalności wymaga poszanowania woli państwa wydającego osobę w celu przeprowadzenia postępowania lub wykonania kary za przestępstwa wskazane we wniosku ekstradycyjnym. Zgodnie z treścią ww. przepisu, po wydaniu, oskarżony może być ścigany i ukarany jedynie za przestępstwa, które stanowiły przedmiot uzgodnienia między oboma zainteresowanymi państwami, tj. wzywającym i wezwanym. Sąd Najwyższy stwierdził, że brak zgody państwa wydającego na pociągnięcie oskarżonego do odpowiedzialności karnej, stanowi przeszkodę w ściganiu, jest tym samym inną okolicznością wyłączającą ściganie w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., co stosownie do treści art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. kwalifikować należy jako tzw. bezwzględną przyczynę odwoławczą. W świetle tak jednoznacznego stanowiska orzecznictwa, w realiach przedmiotowej sprawy, jest zarazem poza dyskusją, że Sąd Rejonowy wyrokując naruszył treść art. 596 k.p.k., a naruszenie to stanowiło orzekanie wbrew okoliczności wyłączającej ściganie określonej w art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k., co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.