Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalający skargę na orzeczenie Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego z dnia 2019-08-12.
Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oddalający skargę na orzeczenie Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego.
Szef SKW orzeczeniem dyscyplinarnym z dnia 16 września 2016 r. utrzymał w mocy orzeczenie z dnia 12 lipca 2016 r. uznające skarżącą winną tego, że w dniach 2 i 9 grudnia 2015 r. działając z zamiarem bezpośrednim przekroczyła swoje uprawnienia w ten sposób, że przebywając w tych dniach na urlopie nagrodowym samowolnie, bez zgody i bez polecenia Szefa SKW bądź innych uprawnionych osób, będąc oddelegowaną do pełnienia obowiązków służbowych w Centrum Eksperckim NATO odbyła spotkania, podczas których prowadziła rozmowy, uzyskiwała i wymieniała informacje nt. operacji specjalnej. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił orzeczenia Szefa SKW. Na skutek skargi kasacyjnej organu, wyrok ten został w dniu 6 lutego 2019 r. uchylony mocą wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA polecił dokonanie powtórnej oceny kompletności materiału dowodowego w świetle zgłaszanych przez skarżącą, a nieuwzględnionych przez organ, wniosków dowodowych oraz rozważenie, czy wina skarżącej została w toku postępowania wykazana.
Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2019 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę na orzeczenie Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego w przedmiocie orzeczenia dyscyplinarnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął m.in., że zwolnienie skarżącej ze stanowiska Zastępcy Dyrektora Zarządu Operacyjnego Służby Kontrwywiadu Wojskowego w dniu 16 listopada 2015 r., przeniesienie do dyspozycji Szefa SKW i oddelegowania do wykonywania zadań w Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu NATO oznaczało w konsekwencji, że skarżąca utraciła prawo do realizowania dotychczasowych kompetencji, w szczególności w zakresie prowadzenia działań operacyjnych i bez wyraźnego polecenia przełożonych nie mogła kontynuować swoich wcześniejszych zadań służbowych, w tym rozpoczętych przez nią operacji.
W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich stwierdzenie WSA nie znajduje odzwierciedlenia w przepisach ustawy o służbie funkcjonariuszy SKW i SWW. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 zd. 1 funkcjonariusza, gdy jest to uzasadnione realizacją odpowiednio zadań SKW albo SWW, za jego zgodą, można oddelegować do wykonywania zadań służbowych poza SKW albo SWW, po przeniesieniu go do dyspozycji odpowiednio Szefa SKW albo Szefa SWW. Tym samym oddelegowanie funkcjonariusza do instytucji zewnętrznej może mieć miejsce wyłącznie, gdy jest to uzasadnione realizacją zadań SKW. Natomiast zgodnie z art. 25 ww. ustawy funkcjonariusze Służby Kontrwywiadu Wojskowego w granicach zadań, o których mowa w art. 5 wykonują czynności operacyjno-rozpoznawcze, analityczno-informacyjne oraz wynikające z przepisów ustawy o ochronie informacji niejawnych.
Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Rzecznik wskazał, że warunkiem oddelegowania skarżącej do wykonywania zadań była realizacja ustawowych zadań SKW. Realizacja zadań SKW następuje przy pomocy kompetencji, do których należy między innymi wykonywanie czynności operacyjno-rozpoznawczych. Zatem w świetle przepisów obu ustaw o SKW i SWW oraz o służbie funkcjonariuszy SKW i SWW funkcjonariusz oddelegowany do wykonywania zadań służbowych poza SKW jest jednocześnie uprawniony do korzystania z przysługujących w związku z tym kompetencji, w tym do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych lub analityczno-informacyjnych. Ponadto, Rzecznik zauważył, że zmiana zakresu obowiązków wynikająca z oddelegowania funkcjonariuszki do służby w CEK NATO nie oznaczała, że ówczesny Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego nie mógł jej jednocześnie powierzyć dodatkowych, indywidualnych zadań związanych z wcześniej prowadzoną operacją.
Naczelny Sąd Administracyjny, mając dostęp do całych akt postępowania dyscyplinarnego, w tym części objętej klauzulą tajności, stwierdził, że brak dostępu pełnomocnika skarżącej do akt postępowania dyscyplinarnego objętej klauzulą tajności nie ograniczył prawa skarżącej do obrony w stopniu, który miałby wpływ na wynik niniejszej sprawy. Wykazana niezasadność zarzutów podniesionych w obydwu skargach kasacyjnych wskazuje, że brak było przesłanek z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c) p.p.s.a. do uwzględnienia skargi. Zatem niezasadne są zarzuty naruszenia tego przepisu, a Sąd I instancji na podstawie art. 151 p.p.s.a. prawidłowo oddalił skargę. NSA uznał zatem, że skargi kasacyjne nie mają usprawiedliwionych podstaw, dlatego na mocy art. 184 p.p.s.a. je oddalił.