Kasacja dotycząca nieprawidłowego zawiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy, rozpoznania sprawy pod jego nieobecność oraz wydania wyroku zaocznego z dnia 2018-07-17.
Kasacja dotycząca nieprawidłowego zawiadomienia oskarżonego o terminie rozprawy, rozpoznania sprawy pod jego nieobecność oraz wydania wyroku zaocznego.
Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił uwagę, że w aktach niniejszej sprawy brak jest dowodu doręczenia oskarżonemu wezwania na rozprawę wyznaczoną na dzień 9 czerwca 2011 r. W zaistniałej sytuacji procesowej, w ocenie Rzecznika, brak było podstaw do uznania przez Sąd I instancji, że oskarżonemu doręczono wezwanie, a w konsekwencji, że zachodzą przesłanki do przeprowadzenia rozprawy pod nieobecność oskarżonego i wydania wyroku zaocznego. Przeprowadzenie przez Sąd Rejonowy rozprawy naruszyło w sposób rażący przepisy art. 132 § 1 k.p.k. oraz art. 479 § 1 k.p.k., a konsekwencją tego uchybienia było pozbawienie oskarżonego prawa do obrony. Naruszenie obowiązku zapewnienia oskarżonemu możliwości osobistego uczestniczenia w rozprawie głównej i obrony na niej swoich praw i interesów Rzecznik ocenił jako uchybienie o charakterze rażącym, które mogło mieć istotny wpływ na treść zapadłego wyroku.
W ocenie Sądu Najwyższego Rzecznik nie wykazał, aby Sąd Rejonowy, przyjmując, że oskarżony został zawiadomiony w sposób pozwalający na prowadzenie postępowania bez jego udziału, dopuścił się rażącego naruszenia prawa, które mogło mieć istotny wpływ na wydanie zaskarżonego wyroku. Informacje zawarte w aktach sprawy jednoznacznie wskazują, że niezależnie od tego, czy korespondencja kierowana do oskarżonego była prawidłowo awizowana czy też nie, nie miał on możliwości zapoznania się z jej treścią. Przyczyna takiego stanu rzeczy leżała po stronie oskarżonego, a stanowiły ją okoliczności, których wystąpienie powodowało skutek tożsamy z tym, wynikającym z nieodebrania dwukrotnie awizowanego pisma. Z danych przekazanych Sądowi Rejonowemu przez Policję, potwierdzonych pismami oskarżonego wynika, że oskarżony nie odbierał korespondencji sądowej, gdyż ze względu na poszukiwanie zatrudnienia wyjechał za granicę. Podjęcie takiej decyzji życiowej obligowało oskarżonego do wskazania adresata dla doręczeń w kraju, a niewywiązanie się z tego obowiązku procesowego powodowało konsekwencje przewidziane w art. 138 Kodeksu postępowania karnego.