Kasacja w sprawie naruszenia przez sąd zasady specjalności z dnia 2019-08-27.
Kasacja w sprawie naruszenia przez sąd zasady specjalności.
Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone prawomocnymi wyrokami Sądu Rejonowego oraz Sądu Okręgowego. Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego. Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację obrońcy skazanego za oczywiście bezzasadną.
Z dokumentu znajdującego się w aktach sprawy wynika, że skazanie za czyn określony w art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. nie zostało objęte decyzją brytyjskich organów wymiaru sprawiedliwości z dnia 21 kwietnia 2012 r. Wskazano bowiem w nim, że zarządzenie poddania ściganego ekstradycji do kraju terytorium, w którym został wydany nakaz dotyczy sprawy kradzieży. Nadto, w treści dokumentu wprost podano, że ścigany nie wyraził zgody na swoją ekstradycję. Poza tym, ścigany, po przekazaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w toku postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego, nie zrzekł się przez Sądem korzystania z prawa, o którym mowa w art. 607e § 1 k.p.k. W myśl tego przepisu, statuującego zasadę specjalności, osoby przekazanej w wyniku wykonania nakazu nie można ścigać za przestępstwa inne niż te, które stanowiły podstawę przekazania, ani wykonać orzeczonych wobec niej za te przestępstwa kar pozbawienia wolności albo innych środków polegających na pozbawieniu wolności.
W ocenie Rzecznika Praw Obywatelskich w tej sytuacji nie zostały spełnione przesłanki z art. 569 § 1 k.p.k., wobec czego nie było dopuszczalne połączenie w wyroku łącznym jednostkowej kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu z dnia 11 marca 2003 r. za czyn z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. i jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 2 lipca 2003 r.
Sąd Najwyższy orzekł, iż kasacja jest zasadna, gdyż trafnie skarżący wywodzi, że w sprawie wystąpiła bezwzględna przyczyna odwoławcza wskazana w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. Rację ma Rzecznik Praw Obywatelskich, że nie było dopuszczalne w oparciu o przepis art. 569 § 1 k.p.k. połączenie w wyroku łącznym jednostkowej kary pozbawienia wolności orzeczone] wobec D. L. wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z dnia 11 marca 2003 r. za czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokiem Sądu Okręgowego w G. z dnia 2 lipca 2003 r. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalone jest już bowiem zapatrywanie, że zasada specjalności sformułowana w art. 607e § 1 k.p.k. stanowi przesłankę ujemną dla orzeczenia kary łącznej obejmującej kary pozbawienia wolności, wymierzone za przestępstwa inne, niż te które stanowiły podstawę wydania na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.