Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie uchwalenia Planu Gospodarki Odpadami z dnia 2019-11-22.
Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie uchwalenia Planu Gospodarki Odpadami.
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę Stowarzyszenia na uchwałę Sejmiku Województwa z dnia 25 marca 2019 r. w przedmiocie zmiany uchwały z dnia 5 stycznia 2017 r. w sprawie uchwalenia Planu Gospodarki Odpadami. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia wskazał, że zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa legitymacja do zaskarżenia uchwały sejmiku województwa przysługuje wyłącznie podmiotowi, które interes prawny został przez tę uchwałę naruszony. Sąd wskazał, że mieć interes prawny to ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby. Sąd doszedł do przekonania, że podjęcie przez Sejmik Województwa uchwały nie prowadziło do naruszenia tak rozumianego interesu prawnego Stowarzyszenia.
Niezależnie od tego Sąd stwierdził, że na przeszkodzie rozpatrzeniu skargi Stowarzyszenia stoi również art. 170 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zaskarżona przez Stowarzyszenie uchwała została bowiem podjęta w wykonaniu prawomocnego wyroku sądu administracyjnego. Zdaniem Sądu, tak ukształtowana treść uchwały, nie może być kwestionowana w drodze skargi zwyczajnej o stwierdzenie nieważności uchwały, gdyż godziłoby to w porządek prawny ukształtowany prawomocnymi wyrokami sądów.
Zdaniem Rzecznika Praw Obywatelskich podjęcie przez Sejmik Województwa zaskarżonej uchwały naruszyło interes prawny skarżącego w niniejszej sprawie Stowarzyszenia. Zakwestionowana w niniejszej sprawie uchwała Sejmiku podjęta została w oparciu o nieobowiązujący już art. 38 ust. 1 ustawy o odpadach. Uchwała ta stanowiła akt prawa miejscowego i w konsekwencji, do procedury jej uchwalania znajdował zastosowanie art. 5 ust. 2 pkt 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Przywołany przepis statuuje obowiązek konsultowania projektów aktów normatywnych z organizacjami pozarządowymi oraz podmiotami wymienionymi w art. 3 ust. 3 tej ustawy w dziedzinach dotyczących działalności statutowej tych organizacji.
W odniesieniu do kwestionowanej w niniejszej sprawie uchwały, wszczęto procedurę konsultacyjną wynikającą z przywołanych wyżej przepisów prawa. Uchwałą z dnia 5 lutego 2019 r., Zarząd Województwa zdecydował o sposobie ich przeprowadzenia oraz wyznaczył termin ich przeprowadzenia. Stowarzyszenie w przepisanym prawem terminie złożyło uwagi do projektu na wymaganym uchwałą Zarządu formularzu. Uwagi te zostały przez organ pominięte przed podjęciem zakwestionowanej uchwały. Dopiero po interwencji Stowarzyszenia, już po przyjęciu zaskarżonej w niniejszej sprawie uchwały i wniesieniu skargi inicjującej niniejsze postępowanie, dnia 7 sierpnia 2019 r., Zarząd Województwa podjął nową uchwałę w sprawie przyjęcia protokołu z wyników konsultacji, w którym zostały uwzględnione uwagi Stowarzyszenia. W świetle przedstawionych wyżej okoliczności, niebudzącym najmniejszych wątpliwości jest stwierdzenie, że podjęta w dniu 25 marca 2019 r. uchwała Sejmiku Województwa Podkarpackiego zapadła bez wymaganego prawem, uprzedniego rozpatrzenia uwag i wniosków złożonych przez Stowarzyszenie.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut skargi kasacyjnej nie jest oparty na usprawiedliwionych podstawach. Zdaniem Sądu skarga złożona w trybie art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa nie ma charakteru actio popularis, i do wniesienia jej nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Prawo do wniesienia takiej skargi przysługuje podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, a zatem gdy zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych. Interes prawny można wywodzić tylko z treści normy prawa materialnego dającej się za każdym razem indywidualnie określić i wyodrębnić spośród innych norm. Interes prawny nie może być zatem wyprowadzony tylko z faktu istnienia jakiegoś aktu prawnego, czy jakiejś instytucji prawnej.