Kasacja w sprawie nieuwzględnienia wniosku obrońcy o doprowadzenie ściganego na posiedzenie Sądu odwoławczego z dnia 2020-12-17.
Kasacja w sprawie nieuwzględnienia wniosku obrońcy o doprowadzenie ściganego na posiedzenie Sądu odwoławczego.
Sąd Apelacyjny postanowił nie uwzględnić wniosku o odroczenie posiedzenia, albowiem w ocenie Sądu odwoławczego obecność ściganego na posiedzeniu nie miała charakteru obowiązkowego i nie była niezbędna. Sąd wskazał także, że czynności związane z umożliwieniem podejrzanemu złożenia wyjaśnień zostały przeprowadzone przed Sądem I instancji.
Rzecznik Praw Obywatelskich zauważył, że zgodnie z utrwaloną i jednolitą linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, odstąpienie od sprowadzenia pozbawionego wolności oskarżonego, który o to wnosi, jest uzasadnione jedynie w tych przypadkach, kiedy w apelacji podnoszone są zagadnienia stricte prawne. Jeżeli zaś przedmiotem apelacji są kwestie natury faktycznej sprowadzenie oskarżonego na rozprawę jest niezbędne, bowiem dopiero wtedy oskarżony pozbawiony wolności może w pełni realizować przysługujące mu prawo do obrony przed sądem odwoławczym, a toczący się proces można uznać za rzetelny. W realiach przedmiotowej sprawy, w zażaleniach obrońców podniesiono szereg argumentów, przemawiających za odmową wydania ściganego w trybie ENA. W większości były to zarzuty natury formalnej. W tym kontekście, ścigany powinien mieć prawo do wypowiedzenia się co do tych dowodów i złożenia dodatkowych wyjaśnień, o co zwracał się we wniosku o doprowadzenie na posiedzenie odwoławcze. Decyzja Sądu Apelacyjnego o odmowie sprowadzenia ściganego na posiedzenie musi być uznana zatem za nieprawidłową i rażąco naruszającą jego prawo do obrony i to niezależnie od faktu, że na posiedzeniu był on reprezentowany przez swoich obrońców.
Sąd Najwyższy zauważył, że o ile należy przyznać rację wnoszącemu kasację Rzecznikowi Praw Obywatelskich co do niewątpliwego naruszenia prawa procesowego przez Sąd Apelacyjny w Ł. (poprzez niewyrażenie zgody na doprowadzenie ściganego A. S. na posiedzenie), o tyle nie można podzielić prezentowanego przez niego poglądu, że owo uchybienie - biorąc pod uwagę specyfikę tego konkretnego postępowania ekstradycyjnego - miało w omawianej sprawie istotny wpływ na treść zaskarżonego kasacją rozstrzygnięcia. W tych okolicznościach, wyraźnie widoczna staje się niezasadność kasacji Rzecznika Praw Obywatelskich, który zresztą specjalnie nie starał się wykazać wpływu dostrzeżonego uchybienia na treść rozstrzygnięcia o dopuszczalności ekstradycji A. S. Ponieważ zaś wskazanie na uchybienie polegające na nieuwzględnieniu wniosku obrońców ściganego o sprowadzenie go na rozprawę odwoławczą jest jedynym zarzutem podniesionym w kasacji, to stwierdzenie jego niezasadności prowadzi wprost do jej oddalenia.