Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego, wydanego w warunkach oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego z dnia 2021-02-05.
Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego, wydanego w warunkach oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego.
Wyrokowi Sądu Okręgowego w P. Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił, że: 1) został wydany w warunkach oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń sądu (niezaistnienia straty po stronie powoda, a jedynie "utraty szansy uzyskania określonego zysku") z treścią zebranego materiału dowodowego (art. 89 § 1 pkt 3 uSN), a przez to 2) w sposób rażący narusza art. 126 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody (dalej jako "uop") poprzez jego zastosowanie i oddalenie na jego podstawie powództwa w sytuacji oczywiście wadliwych ustaleń faktycznych (art. 89 § 1 pkt 2 uSN).
Rażące naruszenie prawa to naruszenie charakteryzujące się dwiema zasadniczymi cechami: oczywistością i bezsprzecznością, mające jednocześnie wpływ na wynik sprawy i odnoszące się do przepisów będących przedmiotem subsumpcji. W ocenie Rzecznika tego rodzaju naruszeniem jest uchybienie przez Sąd Okręgowy art. 126 ust. 2 uop poprzez jego zastosowanie do jawnie wadliwych ustaleń faktycznych. Wobec oczywistego - w świetle zgromadzonego materiału dowodowego - poniesienia straty przez powoda, odmowa kompensacji z powołaniem na regulację wyłączającą indemnizację jedynie utraconych korzyści, jest bezsprzecznie wadliwe i ma charakter istotny dla wyniku postępowania. Już w samym pozwie zwrócono uwagę na okoliczności, które świadczą o 1) nabyciu przez powoda własności nowej rzeczy ruchomej (siana, wskutek wielokrotnie przywoływanego i niekwestionowanego w toku sprawy "pokosu" traw - art. 190 Kc); 2) utracie/zniszczeniu tej rzeczy ruchomej z powodu braku możliwości jej zebrania z podtopionych łąk. W świetle powyższego, niniejsza skarga nadzwyczajna jest w pełni uzasadniona. Jednocześnie wobec nierozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy podniesionych w apelacjach obu stron zarzutów, mających wpływ na ostateczną wartość odszkodowania, zasadne jest przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Sąd Najwyższy orzekł, iż skarga nadzwyczajna jest niezasadna i wobec tego nie zasługuje na uwzględnienie. SN podkreślił, iż brak wystąpienia przynajmniej jednej z przesłanek szczególnych skargi nadzwyczajnej, eliminuje konieczność badania, czy w danej sprawie występuje przesłanka ogólna. Tym niemniej Sąd Najwyższy aprobuje pogląd przedstawiony przez skarżącego, że niedopełnienie przez państwo obietnicy ponoszenia odpowiedzialności za szkody wyrządzone przez zwierzęta objęte ochroną gatunkową może prowadzić do naruszenia zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa (zasada lojalności państwa względem obywateli). Zasada demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej pozostaje bowiem powiązana z zasadą pewności co do prawa, zarówno w znaczeniu materialnym, jak i funkcjonalnym. W niniejszej sprawie ustalenia te nie dają jednak podstaw do uwzględnienia skargi nadzwyczajnej, ponieważ Sąd Najwyższy nie stwierdził uchybień, które potwierdziłyby zarzuty sformułowane jako jej przesłanki szczególne.