Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu II instancji w sprawie o zapłatę wynagrodzenia z tytułu przeprowadzenia badań archeologicznych z dnia 2021-03-08.
Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu II instancji w sprawie o zapłatę wynagrodzenia z tytułu przeprowadzenia badań archeologicznych.
Rzecznik Praw Obywatelskich zaskarżonemu postanowieniu zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego wskutek bezpodstawnej w realiach sprawy odmowy zastosowania dyspozycji art. 353 § 1 k.c. w zw. z art. 734 § 1 k.c. i art. 735 § 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c., w następstwie przyjęcia błędnej wykładni art. 31 ust. la pkt 2 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, przy jednoczesnym pominięciu konsekwencji prawnych, wynikających z zasady swobody umów statuowanej w ramach art. 353 k.c.
Ponadto Rzecznik zarzucił niniejszemu orzeczeniu naruszenie konstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej, zasady zaufania do państwa oraz zasady bezpieczeństwa prawnego wywodzonych z art. 2 Konstytucji oraz przysługującej powodowi na gruncie art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji ochrony praw majątkowych, z uwagi na wydanie prawomocnego rozstrzygnięcia, które stanowi wyraz akceptacji przez Sąd stanu równoznacznego z brakiem możliwości uzyskania przez powoda stosownego wynagrodzenia, mimo należytego wykonania przez niego zleconych mu prac.
W ocenie Sądu Najwyższego, nie można uznać za trafny podniesiony w skardze zarzut, zgodnie z którym w sprawie występuje oczywista sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego, tj. zarzut przyjęcia przez SO w W., że w świetle całokształtu przeprowadzonych w sprawie dowodów oraz ujawnionych w niej okoliczności, nie można stwierdzić, iż pozwana zawarła z powodem umowę o świadczenie usług, w której jako zlecająca zobowiązała się do zapłaty na rzecz powoda wynagrodzenia za wykonane przez niego badania archeologiczne. Tym bardziej nie sposób uznać, że powoływanie się na brak legitymacji biernej przez pozwaną stało w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym, co więcej, aby sprzeczność ta była „oczywista”. Okoliczność ta była bowiem podnoszona przez pozwaną w odpowiedzi na pozew oraz podlegała zbadaniu przez Sąd I instancji. Na uwzględnienie nie zasłużył również zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady sprawiedliwości społecznej, zasady zaufania do państwa oraz zasady bezpieczeństwa prawnego, wywodzonych z art. 2 Konstytucji oraz przysługującej powodowi na gruncie art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji konstytucyjnej ochrony praw majątkowych, z uwagi na wydanie prawomocnego rozstrzygnięcia, które stanowi wyraz akceptacji przez Sąd Okręgowy stanu równoznacznego z brakiem możliwości uzyskania przez powoda stosownego wynagrodzenia, mimo należytego wykonania przez niego zleconych mu przez pozwaną w ramach badań archeologicznych prac. SN orzekł, iż Rzecznik Praw Obywatelskich nie zdołał wykazać zasadności podniesionych w skardze nadzwyczajnej zarzutów sformułowanych wobec zaskarżonego nią wyroku Sądu Okręgowego w W., odwołujących się do przesłanek szczegółowych wskazanych w art. 89 § 1 pkt 1, 2 i 3 u.SN.