Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego w zakresie powództwa o zapłatę z dnia 2021-03-09.
Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego w zakresie powództwa o zapłatę.
Rzecznik Praw Obywatelskich zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażące naruszenie prawa materialnego poprzez dokonanie błędnej wykładni art. 7 dyrektywy 90/314 w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek oraz art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, co doprowadziło do uznania, że w sprawie brak było podstaw do zasądzenia odszkodowania na rzecz powodów: D. J., M. J. oraz M. K. w związku z wadliwą implementacją w Polsce art. 7 dyrektywy 90/314. Pozbawiło ich to możliwości odzyskania pełnej kwoty ceny zapłaconej organizatorowi turystyki w związku z jego niewypłacalnością, mimo że art. 7 dyrektywy 90/314 wymagał, aby Polska zapewniła istnienie i funkcjonowanie tego rodzaju ochrony konsumenta na wypadek niewypłacalności organizatora w postaci odpowiedniego zabezpieczenia finansowego, a w przypadku niezapewnienia tego rodzaju ochrony odpowiedzialność odszkodowawczą w związku z wadliwą implementacją ponosi Skarb Państwa.
Ponadto, Rzecznik zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 76 Konstytucji.
Mając na uwadze powyższe, Rzecznik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku z dnia 3 listopada 2016 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w W. i orzeczenie, że Sąd Okręgowy: 1) w zakresie powództwa D. J.- oddala apelację Skarbu Państwa Ministra - Finansów i Rozwoju oraz Skarbu Państwa - Ministra Sportu i Turystyki i zasądza na rzecz powódki kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem kosztów procesu w instancji odwoławczej; 2) w zakresie powództwa M. J.- oddala apelację Skarbu Państwa Ministra - Finansów i Rozwoju oraz Skarbu Państwa - Ministra Sportu i Turystyki i zasądza na rzecz powódki powoda 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów procesu w instancji odwoławczej; 3) w zakresie powództwa M. K. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa - Ministra Finansów i Rozwoju oraz Skarbu Państwa - Ministra Sportu i Turystyki kwotę 11.218,00 zł (jedenaście tysięcy dwieście osiemnaście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi od 21 stycznia 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 3.109,00 zł (trzy tysiące sto dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu - ewentualnie o uchylenie we wskazanym zakresie wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy orzekł, iż Sąd Okręgowy w W. naruszył w powyższy sposób przepisy prawa unijnego, które nakazują zapewnienie ochrony konsumentom, w zakresie zwrotu nadpłaconych kosztów na wypadek niewypłacalności organizatora lub punktu sprzedaży detalicznej, będących stroną umowy. Bezspornie Polska nie zagwarantowała na gruncie prawa krajowego odpowiednich uregulowań, które pozwoliłyby na właściwą implementację art. 7 dyrektywy 90/314 i skuteczną ochronę osób będących stronami takich umów. Przyjęcie i zastosowanie niekorzystnej dla nich interpretacji, sprowadzającej się do próby wykazania braku związku przyczynowego, uznać należy za niedopuszczalne i stanowiące rażące naruszenie powyższego przepisu. Odnośnie do powoda M. K. zarzut naruszenia art. 7 dyrektywy 90/314 oraz art. 361 § 1 k.c. okazał się niezasadny. Okoliczność błędnej implementacji i poniesienia szkody nie może mieć bowiem charakteru abstrakcyjnego. Wobec świadomości powoda co do przysługujących mu praw, jak również podjęcia w stosunkowo krótkim czasie w tym celu stosownych kroków, wskazywanie na inny moment rozpoczęcia biegu przedawnienia przysługujących mu roszczeń, jak i przypisywanie odmiennego charakteru wezwaniu do zapłaty, uznać należy za całkowicie chybione.