Skarga nadzwyczajna w sprawie postępowania dotyczącym umowy kredytu z dnia 2021-03-25.
Skarga nadzwyczajna w sprawie postępowania dotyczącym umowy kredytu.
Rzecznik Praw Obywatelskich zaskarżył w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 15 września 2008 r. przez Sąd Rejonowy w L. i wniósł o uchylenie go w całości oraz umorzenie postępowania.
Zaskarżonemu orzeczeniu Rzecznik zarzucił rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 369 pkt 2 k.p.c. - z uwagi na działanie za powoda przy podpisaniu pozwu i w toku postępowania przez osobę, która nie została skutecznie ustanowiona pełnomocnikiem powoda oraz art. 485 § 1 pkt 1 k.p.c. - poprzez błędną wykładnię i wynikające z niej błędne zastosowanie, tj. wydanie nakazu zapłaty w sytuacji, gdy brak było podstaw prawnych do procedowania w ramach postępowania nakazowego. Zaskarżonemu orzeczeniu Rzecznik zarzucił także rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 194 ustawy o funduszach inwestycyjnych poprzez przyjęcie, że złożony do akt sprawy załącznik do pozwu nazwany "wyciągiem z ksiąg rachunkowych" stanowi wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu w rozumieniu tego przepisu i przysługuje mu moc dokumentu urzędowego.
Ponadto Rzecznik zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu oczywistą sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, tj. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przyjęcie za udowodnione okoliczności faktycznych wskazanych przez powoda w pozwie.
Zaskarżonemu nakazowi zapłaty Rzecznik zarzucił także naruszenie art. 2, art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Sąd Najwyższy orzekł, iż skarga nadzwyczajna nie zasługiwała na uwzględnienie. Niewątpliwie w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z nieważnością postępowania, jednakże zarzut I sposób jego sformułowania jest wadliwy. Skarżący zarzucił sądowi rażące naruszenie prawa procesowego w postaci art. 369 pkt 2 k.p.c, przy czym przepis ten w swojej treści traktuje o właściwości sądu i terminie do wniesienia apelacji, a w przedmiotowej sprawie nie był stosowany, jak również nie posiadał pkt 2 jako jednostki redakcyjnej. Co również istotne, skarżący w uzasadnieniu zarzutu nie wskazuje z jakich przyczyn w jego ocenie naruszenie prawa miało charakter rażący. Jak o niezasadne należało uznać zarzuty naruszenia art. 485 § 1 pkt 1 k.p.c. - poprzez błędną wykładnię i wynikające z niej błędne zastosowanie, tj. wydanie nakazu zapłaty w sytuacji, gdy brak było podstaw prawnych do procedowania w ramach postępowania nakazowego. Nietrafny był także zarzut oczywistej sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez naruszenie art. 233 § 1 k.p.c, na skutek przyjęcia za udowodnione okoliczności faktycznych wskazanych przez powoda w pozwie. Chybiony był również zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady zaufania do państwa i bezpieczeństwa prawnego wywodzonych z art. 2 Konstytucji oraz konstytucyjnego prawa do sprawiedliwego, czyli także rzetelnego rozpatrzenia sprawy przez sąd, wywodzonego z art. 45 ust. 1 Konstytucji, a to w braku należytego jego uzasadnienia.