Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego z powództwa przeciwko bankowi o zapłatę z dnia 2021-03-31.
Skarga nadzwyczajna od wyroku Sądu Okręgowego z powództwa przeciwko bankowi o zapłatę.
Na podstawie art. 89 § 1 pkt 1 i pkt 2 UoSN zaskarżonemu wyrokowi Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił rażące naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 3851 § 1 ustawy - Kodeks cywilny (dalej: k.c.) w zw. z art. 3851 § 3 k.c. - poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że klauzule regulujące tzw. spread walutowy nie określają głównych świadczeń stron umowy kredytu bankowego (indeksowanego); art. 58 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, wyrażającą się w uznaniu, że umowa kredytu jest ważna, jeżeli dokona się z niej eliminacji klauzul niedozwolonych na podstawie art. 56 k.c. bądź per analogiam art. 41 ustawy - Prawo wekslowe; art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c. poprzez jego niezastosowanie i niedokonanie wzajemnego rozliczenia stron.
Na podstawie art. 89 § 1 UoSN zaskarżonemu wyrokowi Rzecznik zarzucił naruszenie art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 76 Konstytucji.
Mając na uwadze powyższe, w oparciu o dyspozycję art. 91 § 1 UoSN RPO wniósł o uchylenie przez Sąd Najwyższy wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 28 listopada 2017 r., w całości i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy wskazał, że Rzecznik Praw Obywatelskich przytaczając podstawy (przesłanki) szczególne skargi nadzwyczajnej wskazał konkretne przepisy ustawy o SN. Naruszenie art. 89 § 1 pkt 1 i pkt 2 u.SN polegać miało na rażącym naruszeniu prawa materialnego, tj. konkretnych przepisów Kodeksu cywilnego. W świetle skargi nadzwyczajnej RPO, zarówno sformułowanego zarzutu, jak i jej części motywacyjnej, całkowicie niejasne pozostaje, w jaki sposób zarzucane naruszenie prawa materialnego odnosi się do podstawy skargi, jaką jest art. 89 § 1 pkt 1 u.SN, zgodnie z którą skarga nadzwyczajna może być wniesiona, jeśli orzeczenie narusza zasady lub wolności i prawa człowieka i obywatela określone w Konstytucji. Sformułowane w tej części skargi nadzwyczajnej zarzuty odnoszą się wyłącznie do naruszenia prawa materialnego - przepisów k.c. Podobnie część motywacyjna uzasadnienia nie pozwala na ich powiązanie z zarzutami naruszenia ustawy zasadniczej. Sąd Najwyższy nie jest zatem w stanie zbadać pierwszego z podniesionych zarzutów w granicach przytoczonej podstawy. Drugi z podniesionych przez RPO zarzutów szczególnych sformułowany został w następujący sposób: „[n]a podstawie art. 89 § 1 UoSN zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 76 Konstytucji”. Ponownie wskazać należy, że w oparciu o tak skonstruowany zarzut niemożliwe jest jednoznaczne zrekonstruowanie podstawy skargi nadzwyczajnej. Wskazany przez Rzecznika Praw Obywatelskich art. 89 § 1 u.SN zawiera bowiem trzy punkty. Obowiązkiem wnoszącego skargę nadzwyczajną jest precyzyjne wskazanie przepisu albo przepisów prawa, które jego zdaniem zostały naruszone. Brak spełnienia przez Rzecznika obowiązku określonego w art. 3984 § 1 pkt 2 k.p.c, dotyczącego wymagań konstrukcyjnych skargi, mającego charakter wady nieusuwalnej, powoduje odrzucenie skargi nadzwyczajnej a limine.