Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa procesowego, tj. przyjęciu, że okoliczności przypisanych ukaranej czynów i jej wina nie budzą wątpliwości, podczas gdy zarówno wina, jak i okoliczności czynów zarzucanych obwinionej budziły istotne wątpliwości z dnia 2021-09-20.
Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa procesowego, tj. przyjęciu, że okoliczności przypisanych ukaranej czynów i jej wina nie budzą wątpliwości, podczas gdy zarówno wina, jak i okoliczności czynów zarzucanych obwinionej budziły istotne wątpliwości.
K. K. została obwiniona o to, że: w dniu 8 maja 2020 r. w G. wbrew obowiązkowi poddania się kwarantannie z uwagi na pandemię COVID -19, nie stosowała się do zaleceń nieopuszczania miejsca zamieszkania i odbywania kwarantanny, tj. o wykroczenie z art. 116 § 1 k.w.; - w dniu 9 maja 2020 roku w G., wbrew obowiązkowi poddania się kwarantannie z uwagi na pandemię COVID-19 nie stosowała się do zaleceń nieopuszczania miejsca zamieszkania i odbywania kwarantanny, tj. o wykroczenie z art. 116 § 1 k.w. Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w G. z dnia 15 września 2020 r., obwiniona została uznana za winną popełnienia wykroczenia z art. 116 § 1 k.w. zarzucanego jej dwukrotnie we wniosku o ukaranie i za to, przy zastosowaniu art. 9 § 2 k.w., na podstawie art. 116 § 1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 k.w., ukarana karą grzywny w wysokości 5000 zł.
Rzecznik Praw Obywatelskich wskazał, iż w aktach niniejszej sprawy brak jest dowodów koniecznych do ustalenia stanu faktycznego i przyjęcia odpowiedzialności z art. 116 § 1 k.w. Przede wszystkim wątpliwości budzi kwalifikacja prawna zarzucanych K. K. wykroczeń. Sąd orzekający w tej sprawie winien ustalić w sposób niebudzący wątpliwości, czy obwiniona jest nosicielem choroby określonej w pkt 1 art. 116 § 1 k.w lub podejrzanym o nosicielstwo, co uzasadniałoby nałożenie na nią obowiązku kwarantanny. Samo wskazanie w opisie czynu, że obwiniona popełniła wykroczenia z art. 116 § 1 k.w. jest niewystarczające (brak wskazania, który z punktów § 1 art. 116 k.w. miał zastosowanie do czynów obwinionej). Nie wiadomo zatem jako "kto" i "za co" została ukarana K. K. Podkreślenia natomiast wymaga ta okoliczność, że z materiału dowodowego wynika, że obwiniona wróciła z Niemiec, gdzie przebywa na stałe i pracuje dorywczo. Sąd winien wyjaśnić zatem, czy powodem nałożenia na obwinioną obowiązku kwarantanny był fakt przekroczenia przez nią granicy Polski.
Sąd I instancji winien zatem w celu wyjaśnienia tych kwestii skierować sprawę na rozprawę i dopiero po przeprowadzeniu postępowania dowodowego wydać merytoryczne rozstrzygnięcie. Sąd meriti wydając wyrok nakazowy rażąco naruszył art. 93 § 2 k.p.w., co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku z przyczyn wskazanych w kasacji.
Sąd najwyższy orzekł, iż kasacja jest zasadna. SN wskazał, że samo przekroczenie przez obwinioną granicy państwowej i objęcie jej z tego powodu kwarantanną, nie czyni z niej osoby podejrzanej o chorobę, wobec której zastosowanie może mieć przepis art. 116§1 k.w. Zasadnie podniesiono zatem w kasacji, że wobec w znacznej mierze blankietowego charakteru normy zakodowanej w treści przepisu art. 116§1 k.w., dla możliwości przypisania odpowiedzialności na jego podstawie, niezbędne jest precyzyjne sformułowanie opisu czynu, wskazującego na wszystkie elementy poszczególnych znamion ustawowych wykroczenia. Braki we wskazanym zakresie w warunkach tej sprawy, prowadzą do wniosku, że czyny przypisane obwinionej, według sformułowanych w orzeczeniu sądu ich opisów, odnoszących się do ustaleń faktycznych w sprawie, nie wyczerpują znamion ustawowych wykroczenia z art. 116§1 k.w. Mając na uwadze podniesioną argumentację należało uchylić zaskarżony wyrok i uniewinnić obwinioną od popełnienia przypisanego jej wykroczenia.