Kasacja w sprawie rażącego naruszenia prawa procesowego, polegającego na niewyjaśnieniu przez przewodniczącego rozprawy wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w konsekwencji błędnym określeniu przypisanego oskarżonemu czynu z dnia 2021-11-22.
Kasacja w sprawie rażącego naruszenia prawa procesowego, polegającego na niewyjaśnieniu przez przewodniczącego rozprawy wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a w konsekwencji błędnym określeniu przypisanego oskarżonemu czynu.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 10 grudnia 2019 r. Na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. RPO zaskarżył powyższe orzeczenie w całości, na korzyść skazanego R. G.
Na podstawie art. 523 § 1 k.p.k. i art. 458 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. orzeczeniu temu Rzecznik zarzucił rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 366 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. polegające na niewyjaśnieniu przez przewodniczącego rozprawy wszystkich istotnych okoliczności sprawy, dotyczących poprzedniej karalności oskarżonego, a w konsekwencji błędnym określeniu przypisanego oskarżonemu czynu, co doprowadziło do jego skazania za uchylanie się od ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec synów D. G. i Ł. G. w okresie od 24 marca 2015 r. do 30 stycznia 2018 r., pomimo że uprzednio wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 24 lipca 2019 r. został prawomocnie skazany za taki sam czyn popełniony w okresie od 31 maja 2017 r. do 30 stycznia 2018 r.
RPO wniósł o: 1) dopuszczenie dowodu z dokumentu zgromadzonego w aktach Sądu Rejonowego W. w postaci wyroku nakazowego z dnia 24 lipca 2019 r., na okoliczność skazania R. G. za czyn popełniony w czasie od 31 maja 2017 r. do 30 stycznia 2018 r., który podmiotowo i przedmiotowo tożsamy jest z czynem przypisanym skazanemu zaskarżonym wyrokiem; 2) uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego w W. i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
W ocenie Sądu Najwyższego nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie doszło do rażącego naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art. 366 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., polegającego na niewyjaśnieniu przez przewodniczącego rozprawy wszystkich istotnych okoliczności dotyczących poprzedniej karalności oskarżonego i braku wzięcia pod uwagę faktu, że był on już uprzednio skazany prawomocnie za czyn, który znajdował się w ramach czasowych czynu obecnie osądzonego. Słusznie bowiem wskazał skarżący, że R.G. został już skazany uprzednio wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 24 lipca 2019 r., za taki sam czyn penalizowany na mocy art. 209 § l a k.k., popełniony w okresie od 31 maja 2017 r. do 30 stycznia 2018 r. W tej sytuacji doszło do rażącego naruszenia wskazanych w zarzucie kasacyjnym przepisów, które doprowadziło do skazania za przestępstwo niealimentacji także (ale nie wyłącznie) za okres już objęty prawomocnym wyrokiem skazującym. W rezultacie Sąd Najwyższy uwzględnił kasację Rzecznika Praw Obywatelskich wniesioną na korzyść skazanego, na mocy art. 537 § 2 k.p.k., uchylił zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w W. i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania.