Adresat:
Sąd Najwyższy
Sygnatura:
BPG.511.7.2022
Data sprawy:
2022-01-24
Rodzaj sprawy:
kasacja karna (RKK)
Nazwa zepołu:
Biuro Pełnomocnika Terenowego w Gdańsku
Wynik sprawy:
pozytywnie ze względu na uwzględnienie wystąpienia RPO
Opis sprawy:
Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany obwinionemu nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 19 sierpnia 2020 r. Na podstawie art. 110 § 1 k.p.w. zaskarżył powyższe orzeczenie w całości na korzyść ukaranego D. W.
Powołując się na art. 111 k.p.w. wyrokowi temu Rzecznik zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa materialnego, tj. art. 54 k.w. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany Dariuszowi Wieczorkowi nie wyczerpywał znamion tego wykroczenia.
RPO wniósł zatem o uchylenie zaskarżonego wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 19 sierpnia 2020 r. w całości i uniewinnienie obwinionego D. W. od popełnienia przypisanego mu wykroczenia.
Data odpowiedzi:
2022-03-16
Opis odpowiedzi:
Kasacja uwzględniona (wyrok z 16 marca 2022 r., sygn. akt V KK 35/22). Sąd Najwyższy orzekł, iż kasacja przedstawiona przez Rzecznika Praw Obywatelskich okazała się zasadna i to w sposób oczywisty, co uzasadniało jej rozpoznanie na posiedzeniu bez udziału stron w trybie art. 535 § 5 k.p.k. i uwzględnienie w całości. Słusznie budzi zastrzeżenia RPO możliwość przypisania popełnienia wykroczenia z art. 54 k.w. w sytuacji, gdy sprawca miał naruszyć przepisy aktualnie obowiązującego rozporządzenia ustanawiającego określone ograniczenia, nakazy i zakazy w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Obwiniony D. W. w dniu 25 kwietnia 2020 r. formalnie swoim zachowaniem nie zastosował się do obowiązku zakrywania ust i nosa, o którym była mowa w § 18 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii. Takie zachowanie nie mogło jednak zostać zakwalifikowane z art. 54 k.w., ponieważ przepis ten dotyczy zupełnie innego rodzaju zachowania. Ponadto w chwili czynu obowiązujące wówczas rozporządzenie nie zawierało żadnej sankcji za naruszenie tego obowiązku, żadna sankcja nie wynikała także z innego przepisu ustawy. W rezultacie tego Sąd Najwyższy na mocy art. 537 § 2 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok nakazowy Sądu Rejonowego w W. i uniewinnił D. W. od przypisanego mu czynu.