Skarga nadzwyczajna od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w postępowaniu upominawczym z powództwa Banku przeciwko pozwanym o zapłatę z dnia 2022-03-10.
Skarga nadzwyczajna od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w postępowaniu upominawczym z powództwa Banku przeciwko pozwanym o zapłatę.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę nadzwyczajną od nakazu zapłaty z dnia 3 stycznia 2020 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w K. w postępowaniu upominawczym, zaskarżając wyżej powołany nakaz zapłaty Sądu Okręgowego w K. w całości.
Na podstawie art. 89 § 1 pkt 1 i pkt 2 UoSN zaskarżonemu nakazowi zapłaty Rzecznik zarzucił rażące naruszenie prawa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na: 1) naruszeniu przepisu prawa materialnego art. 3851 § 1 ustawy - Kodeks cywilny (dalej: k.c.) w zw. z art. 3851 § 3 k.c., poprzez jego niezastosowanie w sprawie w wyniku zaniechania zbadania istoty sprawy (treści umowy między przedsiębiorcą i konsumentami), a w konsekwencji niezbadanie z urzędu abuzywności klauzul zawartych w umowie kredytu, prowadzącego ostatecznie do odmowy przyznania ochrony uprawnionej konsumentom; 2) naruszeniu przepisu prawa materialnego art. 58 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, wyrażające się w nieprzeprowadzeniu badania, czy umowa kredytu jest ważna, jeżeli dokona się z niej eliminacji klauzul niedozwolonych zgodnie z treścią 3851 § 1 k.c.
Na podstawie art. 89 § 1 UoSN zaskarżonemu nakazowi zapłaty RPO zarzucił naruszenie art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 76 Konstytucji, poprzez niezapewnienie właściwej ochrony Pozwanym - konsumentom, będącym słabszą stroną stosunku prawnego, ograniczenie się do stosowania wyłącznie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, bez uwzględnienia konsumenckiej natury podstawowego stosunku prawnego i co za tym idzie, przepisów o ochronie konsumenta.
Mając na uwadze powyższe, w oparciu o dyspozycję normy art. 91 § 1 UoSN Rzecznik wniósł o uchylenie nakazu zapłaty z dnia 3 stycznia 2020 r. wydanego przez Sąd Okręgowy w K. w postępowaniu upominawczym przez Sąd Najwyższy w całości i przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy oddalił skargę nadzwyczajną. Skarga bowiem nie ma uzasadnionych podstaw. Zarzuty naruszenia art. 2, art. 45 ust. 1, art. 76 Konstytucji nie mogą odnieść skutku ze względu na ich konstrukcyjną wadliwość. Jest oczywiste, że skarżący nie wskazał ani w jaki sposób przepisy te miałyby zostać naruszone, ani na czym konkretnie ich naruszenie ma polegać. W utrwalonym orzecznictwie Sąd Najwyższy przyjmuje, że tak skonstruowane zarzuty nie mogą odnieść skutku. Samo przytoczenie przepisów prawa, które rzekomo zaskarżone orzeczenie narusza, nie czyni zadość obowiązkowi przytoczenia i uzasadnienia podstaw skargi. Z kolei zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego art. 58 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie, wyrażające się w nieprzeprowadzeniu badania, czy umowa kredytu jest ważna, jeżeli dokona się z niej eliminacji klauzul niedozwolonych zgodnie z treścią art. 3851 § 1 k.c, trzeba uznać za bezzasadny.