Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o nałożeniu administracyjnej kary pieniężnej za naruszenie zakazu przemieszczania się z dnia 2022-06-07.
Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o nałożeniu administracyjnej kary pieniężnej za naruszenie zakazu przemieszczania się.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego (GIS) z dnia 9 maja 2022 r. utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego (ŁPWS) z dnia 18 lutego 2022 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego (PPIS) w R. z dnia 20 kwietnia 2020 r. nakładającej na Pana R. O. administracyjną karę pieniężną w wysokości 5.000 zł za naruszenie zakazu przemieszczania się.
Zaskarżonej decyzji RPO zarzucił naruszenie: art. 156 § 1 pkt 2 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego (dalej jako: k.p.a.) w zw. z art. 48a ust. 1 pkt 1 i art. 46 ust. 4 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (dalej jako: ustawa), art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji i art. 189c k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy, polegające w szczególności na: 1. rażącym naruszeniu przepisów prawa materialnego (tj. art. 48a ust. 1 pkt 1 i art. 46 ust. 4 pkt 1 ustawy) i przyjęciu, że przepisy te stanowią podstawę do wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej w sytuacji naruszenia zakazu przemieszczania się, podczas gdy przepisy te upoważniają do wymierzenia takiej kary jedynie w sytuacji naruszenia czasowego ograniczenia określonego sposobu przemieszczania się, co nie znajduje uzasadnienia w treści podstawy materialnoprawnej decyzji PPIS w R., a to zaś oznacza, że organ w rażący sposób naruszył przepisy prawa materialnego (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.); 2. rażącym naruszeniu art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji, poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie przepis aktu podustawowego (tj. § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii - dalej jako: rozporządzenie Rady Ministrów) w sytuacji, gdy przedmiotowy przepis rozporządzenia stanowi przykład bezprawia legislacyjnego, ponieważ Rada Ministrów nie posiada żadnych zdolności regulacyjnych, aby wkraczać w sferę wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ta bowiem zgodnie z Konstytucją (art. 52 ust. 1 i 3 w zw. z art. 31 ust. 3) należy do wyłącznej kompetencji władzy ustawodawczej; 3. rażącym naruszeniu art. 189c k.p.a. poprzez odmowę jego zastosowania, mimo że w dacie wydania decyzji przez PPIS w R. nie obowiązywał już zakaz przemieszczania się.
W związku z powyższym, Rzecznik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji ŁWIS w całości i stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji PPIS w R. z dnia 20 kwietnia 2020 r. nakładającej na R. O. administracyjną karę pieniężną w wysokości 5.000 zł za naruszenie zakazu przemieszczania się, stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i pkt 2 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 18 lutego 2022 r.; stwierdził nieważność decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia 20 kwietnia 2020 r.; umorzył postępowanie administracyjne. Zdaniem WSA decyzja Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia 20 kwietnia 2020 r. została wydana bez podstawy prawnej, albowiem nie mogły jej stanowić przepisy § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, a to z tego powodu, że ustanowiony w nim zakaz przemieszczania się ingerował w konstytucyjną osobistą wolność poruszania się po terytorium RP wkraczając przez to w materię ustawową, to jest w materię zastrzeżoną do regulacji tylko i wyłącznie w drodze ustawy, a po drugie, nie znajdował uzasadnienia - gdy chodzi o prawną podstawę wprowadzenia - w upoważniającym do wydania rozporządzenia wykonawczego przepisie art. 46a w związku z art. 46b i art. 46 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, co w konsekwencji prowadzi do wniosku o braku zgodności tego przepisu rozporządzenia z art. 52 ust. 1 i ust. 3 Konstytucji, a także z jej art. 92 ust. 1, a to wobec przekroczenia zakresu udzielonego ustawą upoważnienia do wydania rozporządzenia wykonawczego.