Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany skazanemu nie wyczerpuje znamion przestępstwa poplecznictwa z dnia 2022-10-18.
Kasacja w sprawie rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia prawa materialnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany skazanemu nie wyczerpuje znamion przestępstwa poplecznictwa.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 14 kwietnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 lutego 2010 r.
Na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. RPO zaskarżył powyższe orzeczenie co do osoby skazanego J. L. i na jego korzyść, w zakresie pkt VI. sentencji, w części, w jakiej - z uwzględnieniem zmian orzeczonych w pkt II.3 wyroku sądu ad quem - utrzymano w mocy pkt 7 sentencji wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 lutego 2010 r. Powołując się na przepis art. 523 § 1 k.p.k., zaskarżonej części wyroku RPO zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa materialnego, tj. art. 239 § 1 k.k., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy czyn przypisany skazanemu J. L., nie wyczerpuje znamion przestępstwa poplecznictwa.
Wobec powyższego Rzecznik wniósł o uchylenie orzeczenia Sądu odwoławczego w zakresie punktu VI sentencji, w części utrzymującej w mocy pkt 7 sentencji wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 lutego 2010 r. i uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 7 sentencji wyroku Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 lutego 2010 r. oraz uniewinnienie skazanego J. L. od popełnienia czynu poplecznictwa przypisanego w pkt 7 części dyspozytywnej wyroku sądu a quo.
Sąd Najwyższy uchylił w zaskarżonej części wyrok Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 14 kwietnia 2011 r. oraz zmieniony nim wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia 26 lutego 2010 r. w części dotyczącej skazania J. L. za przestępstwo z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (pkt 7 części dyspozytywnej wyroku) i uniewinnił J. L. od popełnienia tego czynu, a kosztami procesu w tym zakresie obciążył Skarb Państwa. SN podzielił stanowisko Rzecznika, że przypisany J. L. czyn nie wyczerpuje wszystkich znamion przestępstwa z art. 239 § 1 k.k. W tej sytuacji zasadny okazał wniosek kasacyjny o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zmienionego nim wyroku sądu a quo w części dotyczącej skazania J. L. za przestępstwo z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (pkt 7 części dyspozytywnej wyroku). Rozstrzygnięciem następczym w tym zakresie jest uniewinnienie J. L. od popełnienia rzeczonego występku.