Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego wymierzającej administracyjną karę pieniężną za naruszenie zakazu przemieszczania się z dnia 2022-11-29.
Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego wymierzającej administracyjną karę pieniężną za naruszenie zakazu przemieszczania się.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę na decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 31 października 2022 r. utrzymującą w mocy decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia 23 czerwca 2021 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia 20 kwietnia 2020 r. wymierzającej Pani M. G. administracyjną karę pieniężną w kwocie 5 000 zł za naruszenie zakazu przemieszczania się.
Zaskarżonej decyzji Rzecznik zarzucił naruszenie: art. 156 § 1 pkt 2 ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego (dalej też jako: k.p.a.) w zw. z art. 48a ust. 1 pkt 1 i art. 46 ust. 4 pkt 1 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (dalej jako: ustawa), art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji i art. 189c k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy, polegające w szczególności na: 1.rażącym naruszeniu przepisów prawa materialnego i przyjęciu, że przepisy te stanowią podstawę do wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej w sytuacji naruszenia zakazu przemieszczania się, podczas gdy przepisy te upoważniają do wymierzenia takiej kary jedynie w sytuacji naruszenia czasowego ograniczenia określonego sposobu przemieszczania się, co nie znajduje uzasadnienia w treści podstawy materialnoprawnej decyzji PPIS w R., a to zaś oznacza, że organ w rażący sposób naruszył przepisy prawa materialnego; 2. rażącym naruszeniu art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji, poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie przepis aktu podustawowego, tj. § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (dalej jako: rozporządzenie Rady Ministrów) w sytuacji, gdy przedmiotowy przepis rozporządzenia stanowi przykład bezprawia legislacyjnego, ponieważ Rada Ministrów nie posiada żadnych zdolności regulacyjnych, aby wkraczać w sferę wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ta bowiem zgodnie z Konstytucją (art. 52 ust. 1 i 3 w zw. z art. 31 ust. 3) należy do wyłącznej kompetencji władzy ustawodawczej; 3. rażącym naruszeniu art. 189c k.p.a. poprzez odmowę jego zastosowania, mimo że w dacie wydania decyzji przez PPIS w R. nie obowiązywał już zakaz przemieszczania się.
W związku z powyższym, Rzecznik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji WIS w całości i stwierdzenie nieważności ostatecznej Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia 20 kwietnia 2020 r. wymierzającej Pani M. G. administracyjną karę pieniężną w kwocie 5 000 zł za naruszenie zakazu przemieszczania się, stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i pkt 2 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. w sprawie M. Ł. za naruszenie zakazu przemieszczania się związanego ze zwalczaniem COVID-19. Trafnie podniósł bowiem Rzecznik Praw Obywatelskich w skardze, że zaskarżona decyzja rażąco naruszała art. 52 ust. 1 i 3 Konstytucji, poprzez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie przepis aktu podustawowego (tj. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 kwietnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii) w sytuacji, gdy przedmiotowy przepis rozporządzenia stanowi przykład bezprawia legislacyjnego, ponieważ Rada Ministrów nie posiada żadnych zdolności regulacyjnych, aby wkraczać w sferę wolności poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ta bowiem zgodnie z Konstytucją należy do wyłącznej kompetencji władzy ustawodawczej.