Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego od wyroku WSA oddalającego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego o utrzymaniu w mocy decyzji wydanej z upoważnienia Wójta Gminy przez Dyrektora GOPS o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z dnia 2023-02-10.
Skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego od wyroku WSA oddalającego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego o utrzymaniu w mocy decyzji wydanej z upoważnienia Wójta Gminy przez Dyrektora GOPS o odmowie przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Zaskarżonemu wyrokowi Rzecznik Praw Obywatelskich zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy tj. art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych (dalej: u.o.ś.r.) poprzez błędną wykładnię polegającą na: pominięciu prawnie uzasadnionych celów wskazanej ustawy oraz norm konstytucyjnych wyrażonych w art. 32 ust. 1 w zw. z art. 2, art. 69, art. 71 ust. 1 Konstytucji oraz art. 27 ust. 1 i 28 ust. 1 i ust. 2 lit. c Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 13 grudnia 2006 r.; przyjęciu, że faktyczne sprawowanie przez Stronę opieki nad małoletnią córką legitymującą się orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji oraz niepodejmowanie z tego powodu przez Stronę zatrudnienia bądź innej pracy zarobkowej nie jest wystarczające do uzyskania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, a nadto dopuszczalne jest, na gruncie art. 17 u.o.ś.r., w sytuacji, gdy o świadczenie ubiega się matka z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności, warunkowanie prawa do - świadczenia pielęgnacyjnego od posiadania przez Stronę orzeczenia o niepełnosprawności w stopniu znacznym ze wskazaniem odpowiedniego zatrudnienia "praca w warunkach chronionych" oraz uznaniu, iż fakt dysponowania przez Stronę orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności zawierającym wskazanie dotyczące odpowiedniego zatrudnienia "niezdolna do pracy" bez wskazania "praca w warunkach chronionych" może stanowić, zgodnie z przepisami ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (dalej: ustawa o r.z.s.z.o.n.), kryterium uniemożliwiające Stronie podjęcie zatrudnienia zarówno na rynku otwartym w warunkach odpowiednio przystosowanych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jak i w warunkach pracy chronionej, a przez to błędnym przyjęciu, że treść wskazania dot. odpowiedniego zatrudnienia uwzględniającego psychofizyczne możliwości danej osoby zawarta w orzeczeniu o niepełnosprawności może przesądzać o tym, iż Strona nie jest obiektywnie zdolna do wykonywania pracy, a tym samym może stanowić okoliczność przesądzającą o braku podstaw do przyznania Stronie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wobec niespełnienia, wynikającego z art. 17 ust. 1 u.o.ś.r., wymogu istnienia związku przyczynowego pomiędzy rezygnacją lub niepodejmowaniem zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, a podjęciem lub sprawowaniem opieki nad małoletnim dzieckiem z niepełnosprawnością.
Rzecznik wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W z dnia 13 grudnia 2022 r. oraz uchylenie w całości decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z dnia 21 lutego 2022 r., a także uchylenie w całości decyzji wydanej z upoważnienia Wójta Gminy S. przez Dyrektora Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w S. z dnia 29 grudnia 2021 r.
Pismem z 10 lutego 2023 r. Rzecznik Praw Obywatelskich (dalej: „skarżący”) złożył skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z 13 grudnia 2022 r. w sprawie ze skargi A. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. G. z 21 lutego 2022 r. w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Przy piśmie z 31 marca 2023 r. skarżący oświadczył, że cofa skargę kasacyjną.
Odpowiednie stosowanie art. 60 p.p.s.a. oznacza, że sąd administracyjny drugiej instancji jest związany wnioskiem dotyczącym cofnięcia skargi kasacyjnej z uwagi na art. 183 § 1 zdanie pierwsze p.p.s.a. Wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada dyspozycyjności sprawia, że każde cofnięcie skargi kasacyjnej jest dopuszczalne. Z uwagi na powyższe należało na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 i § 2 w zw. z art. 60 i art. 193 p.p.s.a. umorzyć postępowanie kasacyjne.