Kasacja w sprawie rażącego naruszenia prawa materialnego, poprzez utrzymanie w mocy orzeczenia Sądu I instancji orzekającego ukaranie obwinionego za wykroczenie, choć zachowanie to nie było już penalizowane w dacie orzekania przez Sąd II instancji z dnia 2023-06-05.
Kasacja w sprawie rażącego naruszenia prawa materialnego, poprzez utrzymanie w mocy orzeczenia Sądu I instancji orzekającego ukaranie obwinionego za wykroczenie, choć zachowanie to nie było już penalizowane w dacie orzekania przez Sąd II instancji.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Sz. z dnia 24 listopada 2021 r., utrzymującego w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Sz. z dnia 27 kwietnia 2021 r. Na podstawie art. 110 § 1 k.p.w. zaskarżył powyższe orzeczenie w całości, na korzyść ukaranego P. S.
Powołując się na przepis art. 111 k.p.w. wyrokowi temu RPO zarzucił rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 2 § 1 k.w., poprzez utrzymanie w mocy orzeczenia Sądu I instancji orzekającego ukaranie obwinionego za wykroczenie polegające na tym, że w dniu 10 grudnia 2020 r., wbrew prawnemu obowiązkowi, w miejscu ogólnodostępnym, w związku z wystąpieniem epidemii, nie zakrywał maseczką ust i nosa, tj. za czyn podlegający penalizacji w czasie jego popełnienia, na podstawie art. 116 § 1 a k.w. w zw. z § 25 ust. 1 pkt 2 lit. a Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, choć zachowanie to nie było już penalizowane w dacie orzekania przez Sąd II instancji.
Wobec powyższego Rzecznik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego w Sz. z dnia 27 kwietnia 2021 r., i uniewinnienie obwinionego od popełnienia przypisanego mu wykroczenia.
Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego w Sz. i uniewinnił obwinionego P. S. od popełnienia przypisanego mu wykroczenia, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. Kasacja Rzecznika jest oczywiście zasadna, co uprawniało do jej uwzględnienia na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k p k. w zw. z art. 112 k.p.w. oraz art. 15 § 2 i 4 k.p.w. Trafne jest spostrzeżenie skarżącego, że w dacie orzekania przez sąd okręgowy w dniu 24 listopada 2021 r., nie obowiązywało już rozporządzenie z dnia 1 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii, ani żaden inny akt prawny ustanawiający nakaz zakrywania, przy pomocy maseczki, ust i nosa w miejscach ogólnodostępnych, jakimi są drogi i place. Biorąc powyższe pod uwagę, należało uchylić zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok sądu I instancji i uniewinnić P. S. od popełnienia przypisanego mu wykroczenia. Konsekwencją tego rozstrzygnięcia jest decyzja o obciążeniu Skarbu Państwa kosztami postępowania w sprawie.