Wystąpienie do Ministra Sprawiedliwości w sprawie instytucji małego świadka koronnego z dnia 2024-09-04.
Wystąpienie do Ministra Sprawiedliwości w sprawie instytucji małego świadka koronnego.
W zainteresowaniu RPO pozostaje instytucja tzw. "małego świadka koronnego", ujęta w art. 60 § 3 i 4 Kodeksu karnego.
22 marca 2019 r. w Sejmie przedstawiono poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny i niektórych innych ustaw. Wprowadzałby on wymóg, aby dla obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary dla sprawcy, który ujawnił osoby i okoliczności przestępstwa, konieczne było potwierdzenie ich za pomocą innych dowodów, z zastrzeżeniem, że nie mogą być nimi także pomówienia osoby, która może liczyć na obligatoryjne lub fakultatywne nadzwyczajne złagodzenie kary. Ta propozycja legislacyjna nie odpowiadała jednak na systemowe wątpliwości i zagrożenia wynikające z instytucji "małego świadka koronnego". Projekt, negatywnie oceniony przez Radę Ministrów, nie był dalej procedowany.
Instytucję "małego świadka koronnego" zmodyfikowano od 1 października 2023 r. Obecnie jedynie na wniosek prokuratora sąd stosuje nadzwyczajne złagodzenie kary, i może warunkowo zawiesić jej wykonanie w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi w przestępstwie, jeżeli ujawni informacje osób uczestniczących w przestępstwie oraz istotne okoliczności jego popełnienia. Przenosi to na prokuratora decyzję o możliwości zastosowania przez sąd tej instytucji, co budzi wątpliwości z punktu widzenia zasady podziału władzy z art. 10 ust. 1 w związku z art. 175 ust. 1 Konstytucji.
Swoboda sędziowska w obszarze decydowania o wymiarze kary zostaje podporządkowana wnioskowi prokuratora, niezależnie czy zostaną spełnione pozostałe przesłanki materialne i formalnoprawne, niekorzystnie wpływając na zastosowanie omawianej instytucji w ściganiu przestępczości i przełamywaniu solidaryzmu współsprawców. Powoduje to duże wątpliwości i zagrożenia, zwłaszcza w kontekście wprowadzonego art. 168a k.p.k., pozwalającego na wykorzystanie dowodów uzyskanych z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego. Wskazane rozróżnienie nie znajduje żadnego uzasadnienia, więc należałoby je ujednolicić na wzór rozwiązania przewidzianego w art. 36 § 3 i 4 k.k.s., rezygnując ze wspomnianych ograniczeń procesowych na rzecz wyłącznie materialnoprawnych, które zostają poddane ocenie sądu.
Taki kierunek legislacyjny postuluje się również w doktrynie, której przedstawiciele w aktualnym rozwiązaniu krępującym sąd stanowiskiem prokuratora, również dostrzegają wskazane zastrzeżenia konstytucyjne. Oznacza to, że problemy z funkcjonowaniem instytucji "małego świadka koronnego" nie tylko nie straciły na aktualności, ale w świetle ostatnich inicjatyw legislacyjnych z 2022 r. wymagają tym bardziej należytego namysłu i przygotowania całościowej odpowiedzi, poprawiającej mankamenty normatywne i wątpliwości wykładnicze.
Ponadto RPO zwrócił uwagę na następujące kwestie: systemowe ujednolicenie dobrodziejstw w zakresie odpowiedzialności karnej wobec "małego świadka koronnego"; obligatoryjne nagrywanie przesłuchań z udziałem "małego świadka koronnego"; egzekwowanie współpracy przez "małego świadka koronnego" na etapie sądowym pod rygorem utraty statusu tzw. małego świadka koronnego, czy też wznowienia postępowania na podstawie art. 540a k.p.k.; negatywne przesłanki statusu "małego świadka koronnego"; egzekwowanie instytucji przewidzianych w art. 434 § 4 k.p.k. oraz w art. 540a k.p.k., czy też gromadzenie przez sądy w celach statystycznych danych dotyczących udziału "małego świadka koronnego" w postępowaniu karnym.
Wymienione nieścisłości - potęgowane lakonicznym opisaniem warunków skorzystania z instytucji z art. 60 § 3 k.k. - utwierdzają w przekonaniu, że nie wszystkie z nich mogą być usunięte w drodze wykładni. Trzeba widzieć również konsekwencje, które rodzi bezwiedne aprobowanie stanu de lega lata w kontekście procesów, gdy dowód pomawiający "małego świadka koronnego" jest jedynym dowodem obciążającym, prowadzącym niekiedy do skazań niesłusznych. Nie można oczywiście zadekretować legalnej oceny dowodów i w jej ramach zeznania te ocenić a priori jako mniej wartościowe ani w żaden sposób zapewnić, że każdorazowo sprawcy uwikłani w przestępczą działalność i poszukujący dla siebie rozwiązań optymalnych, będą uczciwie współpracować z organami ścigania, kontynuując to również przed organami sądowymi.
Skala zaproponowanych zmian ma jednak zminimalizować obszary podatne do nadużyć, nie wkraczając w te zarezerwowane dla swobodnej oceny sędziowskiej. Właściwe uregulowanie tej instytucji pełni bowiem walory wychowawcze oraz stanowi element prewencyjny w obszarze zorganizowanej przestępczości, rozbijając solidaryzm jej członków.
Rzecznik zwrócił się zatem do Ministra z prośbą o analizę poruszonych problemów i rozważenie zainicjowania działań legislacyjnych w tym zakresie.