Wystąpienie do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w sprawie wykazu miejsc odosobnienia stanowiącego podstawę do przyznania uprawnień kombatanckich z dnia 2008-10-02.
Wystąpienie do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w sprawie wykazu miejsc odosobnienia stanowiącego podstawę do przyznania uprawnień kombatanckich.
Rzecznik poinformował w wystąpieniu, iż rozważa możliwość zakwestionowania zgodności z Konstytucją art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24.01.1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego. Przepis ten upoważnia Prezesa Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia, miejsc odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków obozowych w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa, a także więzień lub obozów NKWD lub będących pod nadzorem NKWD, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości, oraz obozów, o których mowa w art. 3 pkt 2 i w art. 4 ust. 1 lit. b i lit. c oraz w pkt 3.
Prezes Rady Ministrów zrealizował to upoważnienie w rozporządzeniu z dnia 20.09.2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości. W świetle stanowiska Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, wykaz miejsc odosobnienia zawarty w rozporządzeniu, przesądza o dopuszczalności przyznania uprawnień kombatanckich. Stanowiska tego nie podzielono w niektórych wyrokach sądowych.
W ocenie Rzecznika wykaz miejsc odosobnienia dających podstawę do przyznania uprawnień kombatanckich powinien znajdować się w załączniku do rozporządzenia, co wymagałoby zawarcia w ustawie, zgodnie z art. 92 ust. 1 zd. drugie Konstytucji, wytycznych wiążących Prezesa Rady Ministrów przy tworzeniu listy miejsc odosobnienia. Rzecznik zwrócił się zatem o przedstawienie stanowiska w sprawie przyznawania uprawnień kombatanckich w oparciu o rozporządzenie wydane na podstawie kwestionowanego przepisu ustawy kombatanckiej.
Wystąpienie do Wiceprezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie wykazu miejsc odosobnienia stanowiącego podstawę do przyznania uprawnień kombatanckich.
Rzecznik poinformował w wystąpieniu, iż rozważa możliwość zakwestionowania zgodności z Konstytucją art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24.01.1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego. Przepis ten upoważnia Prezesa Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia, miejsc odosobnienia, w których warunki pobytu nie różniły się od warunków obozowych w obozach koncentracyjnych, a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hitlerowskich władz bezpieczeństwa, a także więzienia lub obozy NKWD lub będące pod nadzorem NKWD, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości, oraz obozy, o których mowa w art. 3 pkt 2 i w art. 4 ust. 1 lit. b i lit. c oraz w pkt 3.
Prezes Rady Ministrów zrealizował to upoważnienie w rozporządzeniu z dnia 20.09.2001 r. w sprawie określania miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości. W świetle stanowiska Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, wykaz miejsc odosobnienia zawarty w rozporządzeniu, przesądza o dopuszczalności przyznania uprawnień kombatanckich. Stanowiska tego nie podzielono w niektórych wyrokach sądowych.
W ocenie Rzecznika wykaz miejsc odosobnienia dających podstawę do przyznania uprawnień kombatanckich powinien znajdować się w załączniku do rozporządzenia, co wymagałoby zawarcia w ustawie, zgodnie z art. 92 ust. 1 zd. drugie Konstytucji, wytycznych wiążących Prezesa Rady Ministrów przy tworzeniu listy miejsc odosobnienia. Rzecznik poprosił zatem o przedstawienie stanowiska w sprawie przyznawania uprawnień kombatanckich w oparciu o rozporządzenie wydane na podstawie kwestionowanego przepisu ustawy kombatanckiej.