Wystąpienie do Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie procedur związanych ze zwalnianiem z jednostek penitencjarnych ciężko chorych, nieprzytomnych skazanych, wobec których orzeczono przerwę w wykonaniu kary z dnia 2008-12-15.
Wystąpienie do Sekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie procedur związanych ze zwalnianiem z jednostek penitencjarnych ciężko chorych, nieprzytomnych skazanych, wobec których orzeczono przerwę w wykonaniu kary.
Rzecznik wystąpił do Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w związku ze sprawą opisaną w artykule "Więzień nie żyje, areszt umywa ręce", opublikowanym w "Rzeczpospolitej" z 13-14.09.2008 r., aby ustalić, czy zabezpieczone są i realizowane prawa skazanych, którzy przekazywani są do szpitala wolnościowego w ciężkim stanie, w szczególności prawo do podmiotowego ich traktowania, niezwłocznego powiadamiania najbliższych o zagrożeniu ich życia i zdrowia, a także godnej śmierci i pochówku. Odpowiedź nie wyjaśniła wątpliwości co do obowiązywania i stosowania procedur w sytuacji zwalniania z jednostek penitencjarnych ciężko chorych, nieprzytomnych skazanych, wobec których orzeczono przerwę w wykonaniu kary. Przeprowadzenie zwolnienia z jednostki penitencjarnej przekazanego do szpitala skazanego sprawiło, iż z tą chwilą faktycznie przestał istnieć jakikolwiek podmiot, który mógłby zabezpieczyć jego prawa. W odpowiedzi nie zapowiedziano zresztą prac nad wprowadzeniem ogólnie obowiązujących przepisów, dzięki którym zasadą stanie się informowanie rodziny (osób bliskich) w tego typu przypadkach. Stwierdzono jedynie, że wdrożenie procedur informowania osób bliskich w sytuacjach nagłego pogorszenia stanu zdrowia osadzonych polecił Dyrektor Aresztu Śledczego w Lublinie. Tymczasem taki obowiązek dotyczy kierownictwa wszystkich zakładów karnych i aresztów śledczych. Rzecznik zwrócił się o zajęcie stanowiska w sprawie potrzeby wprowadzenia regulacji, które zabezpieczą prawa skazanych przekazywanych do szpitali wolnościowych w ciężkim stanie oraz dopracowania przepisów odnoszących się do wypadków nadzwyczajnych i zasad ich badania, a także nadania im rangi przepisów ogólnie obowiązujących w części mającej charakter gwarancyjny.