Sprawy generalne Rzecznika Praw Obywatelskich

kasacja na rzecz Zdzisława P. od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w O. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O.

Rzecznik zarzucił wyrokowi Sądu Okręgowego w O. rażące i mające istotny wpływ na jego treść naruszenie prawa karnego procesowego, to jest art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. i art. 107 § 3 k.p.w., polegające na tym, że Sąd II instancji rozpatrując apelację obwinionego, w uzasadnieniu swojego orzeczenia pobieżnie i deklaratoryjnie odniósł się do zasadności środka zaskarżenia, w którym obwiniony w istocie podnosił, iż Sąd I instancji nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy w następstwie niezasadnego oddalenia jego wniosku dowodowego o przesłuchanie dwóch świadków, poprzez ograniczenie się do stwierdzenia, że wnioski te zmierzały do przedłużenia postępowania w sprawie, a sam obwiniony nie podał w ogóle okoliczności co do których mieliby być przesłuchani zawnioskowani świadkowie, a także nie rozważył w ogóle argumentacji apelacji, że Sąd I instancji nie wyjaśnił stanu technicznego roweru w chwili zdarzenia, co w konsekwencji oznacza, że zarzuty apelacyjne nie zostały w pełni rozpoznane przez Sąd II instancji. Rzecznik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w O. oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego w O. i umorzenie postępowania wobec obwianego wobec ustania karalności przypisanych mu wykroczeń. W uzasadnieniu kasacji Rzecznik wskazał, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie zwracał w swych orzeczeniach uwagę, że nieuwzględnienie zarzutów apelacyjnych nie może ograniczać się do samego stwierdzenia ich niezasadności, lecz decyzja w tym względzie powinna być wsparta argumentacją obalającą wywód skarżącego i wspierającą stanowisko przeciwne. W aspekcie dyrektyw wynikających z przepisów prawa karnego procesowego istotne jest rzeczywiste rozpoznanie kwestii stawianych w skardze apelacyjnej, a nie sama deklaracja złożona w tym względzie.