Sprawy generalne Rzecznika Praw Obywatelskich

kasacja na rzecz Jana K. i Ireneusza W. od prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 2.02.1982 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w D. P. z dnia 28.12.1981 r.

Rzecznik zarzucił temu wyrokowi rażące i mogące mieć istotny wpływ na jego treść naruszenie prawa karnego materialnego, to jest art. 237 k.k. z 1969 r., polegające na tym, że Sąd Wojewódzki w K. rozpoznając rewizje oskarżonych, zaaprobował błędny pogląd Sądu I instancji, iż Jan K. i Ireneusz W. swoim czynem wyczerpali ustawowe znamiona występku z art. 237 k.k. z 1969 r. i zmienił zaskarżone orzeczenie jedynie w części dotyczącej wymiaru kary, podczas gdy z niekwestionowanego stanu faktycznego wynika, że obaj oskarżeni swoim działaniem nie wyczerpali znamion przestępstwa określonego w tym przepisie, co winno skutkować zmianą zaskarżonego wyroku i uniewinnieniem oskarżonych od popełnienia przypisanego im czynu. Rzecznik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Wojewódzkiego oraz zmienionego nim orzeczenia Sądu I instancji i uniewinnienie oskarżonych od popełnienia przypisanego im występku. Jan K. i Ireneusz W. zostali uznani za winnych tego, że w dniu 26.12.1981 r., działając wspólnie i w porozumieniu znieważyli PZPR, a przy tym pochwalali działalność Związku "Solidarność" przez to, że na budynkach publicznych wypisywali hasła o treści znieważającej PZPR, tj. czynu z art. 237 k.k. z 1969 r. Sąd I instancji skazał oskarżonych na karę po 10 miesięcy pozbawienia wolności. Napisane hasła stanowiły przejaw dezaprobaty dla panującego ustroju politycznego. W dacie czynu obowiązywał dekret o stanie wojennym, na mocy którego zawieszona została działalność NSZZ "Solidarność" oraz podstawowe prawa obywatelskie. Członkowie "Solidarności" poddani zostali represjom politycznym, wspieranym przez PZPR. Jakkolwiek więc oskarżeni użyli niecenzuralnego słowa charakteryzującego PZPR, to ich zachowania nie można przyporządkować do żadnego ze znamion charakteryzujących przestępstwo z art. 237 k.k. z 1969 r